Alisa Kovalenko

Urodzona 24.09.1987 w Zaporożu na Ukrainie.

Wykształcenie:

2005 – studia dziennikarskie na Kijowski Państwowym Uniwersytecie im. T. Szewczenki
2014 – studentka IV roku Kijewskiego Państwowego Uniwersytetu Teatru, Filmu i Telewizji im. I. Karpenki – Karego na Wydziale Reżyserii Kina Dokumentalnego pod opieką Aleksandra Kovala.

Doświadczenie zawodowe:

2011 – uczestniczyła w projekcie “Świat od Świtu do Zmierzchu 2011” (reżyser)
2012 – uczestniczyła w dokumentalnym almanachu filmowym “Poza Euro”(film krótkometrażowy „Zosia i Zapara”)

Pracowała jako dziennikarka w kijowskich mediach.

Filmografia:

2011 – „Olehowska Nostalgia” - film studencki
2012 – „Tak to właśnie jest” - film studencki
2013 – „Babcia Hala. Portret z akordeonem” - film studencki
2014 – “Wideo-poezja Majdanu” dokumentalny film (operator)
2014 – “Siostra Zo” pełnometrażowy film dokumentalny- (w trakcie produkcji)

Liubov Durakova

Urodzona 15.01.1986 w Charkowie (Ukraina).

Wykształcenie:

2004 - 2007 - studia na Moskiewskim Państwowym Obwodowym Uniwersytecie na Wydziale Górniczo-Naftowym.
2014 – Studentka IV roku Kijewskiego Państwowego Uniwersytetu Teatru, Filmu i Telewizji im. I. Karpenki – Karego, na Wydziale Reżyserii Kina Dokumentalnego pod opieką Aleksandra Kovala.

Doświadczenie zawodowe:

2011- uczestniczyła w projekcie “Świat od Świtu do Zmierzchu 2011” (reżyser)
2012 – uczestniczyła w dokumentalnym almanachu filmowym “Poza Euro”(film krótkometrażowy „Zosia i Zapara”

Pracowała jako kostiumolog i dziennikarz

Filmografia:

2011- „Wałodzia”- film studencki
2012 - „Nauczyciel historii”- film studencki
2013 - „Julia, jej faceci i iluzje” - film studencki
2014 –“Siostra Zo” pełnometrażowy film dokumentalny- (w trakcie produkcji)

„Alisa na Majdanie”

Jest to film o nieudanym filmie o Majdanie. O dwóch młodych zagubionych dokumentalistkach, w których wnętrzu toczy się walka pomiędzy filmowcem a uczestnikiem. Porażka filmowca jest jednocześnie zwycięstwem czegoś ważniejszego, osobistego przeżycia.

Dwie studentki szkoły filmowej chciały zrobić film o Majdanie. Kiedy rozpoczęły się pierwsze protesty, portier na polecenie władz zamknął na klucz drzwi w akademiku. Musiały wydostać się przez okno z pierwszego pietra. Kiedy dotarły na miejsce zastały roztańczony Majdan pełen uśmiechniętych młodych ludzi. Nerwowo zaczęły szukać bohatera. Przecież tak jak ich uczono w szkole nie ma filmu bez bohatera. Ale zanim go znalazły, nastąpił szturm sił bezpieczeństwa, które w brutalny sposób rozgoniły studentów. To był przełomowy moment, w obronie studentów na Majdanie pojawiły się setki tysięcy oburzonych ludzi. W głowach naszych filmowców pojawił się zamęt: „ty jesteś tu ponieważ to jest ważne, ponieważ to jest twoja wojna, twoja wolność, a jeszcze jesteś dokumentalistą i nie potrafisz nie kręcić. I dalej stoisz na mrozie rozmyślając jak zrobić ten film?”

Determinacja ludzi była coraz większa, czuli się razem, nie chcieli ustąpić za wszelką cenę, nawet za najwyższą cenę. Pojawiły się dziesiątki, setki kamer ale nasze dokumentalistki nie czuły się zagrożone konkurencją. „Czasem wyłączaliśmy kamerę i po prostu byliśmy tu i teraz, jedliśmy barszcz, śpiewaliśmy hymn, spaliśmy w Pałacu Październikowym i cieszyliśmy się z widoku twarzy dookoła. Wydawałoby się, iż w nas umarł duch dokumentalisty. Chyba czułyśmy się, bardziej potrzebne podając kostkę brukową, albo parząc herbatę dla innych. Ponieważ życie wydymało nas, jako filmowców - my przemieniliśmy się w uczestników, którzy nie są, ani z góry, ani z boku, tylko w tłumie, wśród takich samych jak my”.