MECZE DOMOWE

Alisa Kovalenko

Urodzona 24.09.1987 r. w Zaporożu na Ukrainie.

Wykształcenie:

2006 - 2011 – dziennikarstwo na Uniwersytecie im. T. Szewczenki w Kijowie

2010 – 2015 – reżyseria filmu dokumentalnego na Kijowskim Uniwersytecie Teatru, Filmu i Telewizji im. I. Karpenki – Karego

2015 – program stypendialny MKIDN „Gaude Polonia”

2015 – kurs DOK PRO w Szkole Wajdy w Warszawie

Doświadczenie zawodowe:

2006 – 2010 – dziennikarka w  kijowskich mediach.

2011 – uczestniczka projektu “Kijów od  Świtu do  Zmierzchu 2011”

2012 – współreżyser almanachu filmowego “Poza Euro”

2013 – współtwórca dokumentu “Krasna Malanka”

2014 – uczestniczka warsztatów "Młodzi o młodych"

2014 – uczestniczka IDFA Forum z projektem “Almanach Majdanu”

2015 – uczestniczka projektu “Wrocław od świtu do zmierzchu”

Filmografia:

2012 – „Tak to właśnie jest” etiuda

2013 – „Babcia Hala. Portret z  akordeonem” etiuda

2014 – “Wideo-poezja Majdanu” dokument (operator)

2014 – “Siostra Zo” dokument (premiera na Festiwalu „Molodist” w Kijowie)

2015 - “Alisa w krainie wojny” pełnometrażowy dokument (światowa premiera na IDFA; pokazy na ponad 30 festiwalach na świecie, nagrody Grand Prix na FIDADOC w Maroko oraz DocsMX w Meksyku, nominacja do EDA Award IDFA 2015)

Stéphane Siohan

Urodzony 21.12.1978 r., w Brest (Brytania) we Francji.

Wykształcenie:

1996 - 2000 - studia nauk politycznych w Lille (Francja) i w Münster (Niemcy)

2000 - 2002 – Wyższa Szkoła Dziennikarstwa (ESJ) w Lille (Francja)

2016 – “Bezpieczne dziennikarstwo w niebezpiecznym świecie”, Uniwersytet Columbia, Nowy Jork, USA

Doświadczenie zawodowe:

2002 - 2016 – dziennikarz dla Le Figaro, Canal+, RTL, etc

2011 - 2016 – reżyser i producent interaktywnych filmów dokumentalnych (Francja)

2016 – założyciel East Roads (produkcja filmów dokumentalnych)

Filmografia:

2012 – reżyser “Gol!Ukraine” (webdoc), dyst.:Le Monde & Arte. Pokazy na IDFA Amsterdam i Festival du Nouveau Cinéma (FNC) w Montréalu (Kanada).

2013 – reżyser i producent “Kinshasa FM” (webdoc), dyst. : RFI, Le Soir &Jeune Afrique. Nagroda Philippe’a Chaffanjon’a za najlepszą francuską produkcję online.

2016 – “Mecze domowe” (w trakcie realizacji) (reż. A. Kovalenko) - koproducent

Najlepszy projekt Docudays UA.Współpraca z Guardian Documentary, IDFA Bertha Fund oraz Państwową Agencją Filmową Ukrainy.

Mecze domowe

„Mecze domowe” to opowieść o jednym roku z  życia Aliny, 20-letniej dziewczyny z przedmieścia Kijowa. Roku, w którym przyjdzie jej doznać wielu nowych doświadczeń niełatwej dorosłości.

Alina stawia opór przeciwnościom losu dzięki swojej pasji futbolowej, która pomogła jej z blokowego podwórka przedostać się do młodzieżowej reprezentacji Ukrainy. Przed osiemnastką Alina została jedną z najlepszych piłkarek w kraju. Jest jednak zmuszona wrócić do swojej rodziny, matki – alkoholiczki, która po wyjściu z więzienia urodziła dwoje nowych dzieci, młodsze rodzeństwo Aliny, ale nie umiała się o nie zatroszczyć. Kiedy dzieci poszły do pierwszej klasy, nie miały żadnego wsparcia dorosłych. Matka wciąż piła i nierzadko znikała z domu. Niewidoma babcia też nie była w stanie im pomóc. Alina bardzo to przeżywa i uświadamia sobie, że prócz niej nikogo to nie obchodzi. Sytuacja staje się skrajnie dramatyczna, kiedy matka Aliny umiera w wieku 39 lat, osierocając 5-osobową rodzinę, gnieżdżącą się w maleńkim jednopokojowym mieszkaniu. Alina porzuca treningi aby zaopiekować się młodszym rodzeństwem. Futbol zostaje wyparty przez inne troski. Sytuacja w domu jest coraz gorsza. Pieniądze zaoszczędzone na operację oczu babci pochłaniają koszty pogrzebu. Ojca dzieciaków wyrzucają z pracy, więc zaczyna więcej pić.

Czy Alina powinna zastąpić matkę swojemu bratu i siostrze? Czy powinna ratować rodzinę, czy też dążyć do samorealizacji w sporcie? Czy jest zdolna do takich rozstrzygnięć? Ma przecież zaledwie 20 lat!

.

.

.

TRZYMAJ, TRZYMAJ, TRZYMAJ...

Ksenya Marchenko

Urodzona 15.09.1989 r. w Czerkasach na Ukrainie.

Wykształcenie:

2006 – 2010 - licencjat, kierunek dziennikarstwo na Czerkaskim Uniwersytecie Państwowym im. Bohdana Chmielnickiego

2010 – 2012 – studia magisterskie w Mohylańskiej Szkole Dziennikarstwa w Kijowie

2015 - udział w kursie dokumentalistyki w ramach „Kyiv Biennial 2015”

2016 - ukończenie kursu fotograficznego w Bird in Flight Photoschool.

Doświadczenie zawodowe:

2013 – 2015 - korespondent wiadomości ТСН 1+1

2015 – 2016 - dziennikarz, redaktor projektu dokumentalnego hromadske.ua

Filmografia:

2015 – „Wojna w Kijowie” współautorka filmu tworzonego pod nadzorem Artura Żmijewskiego w ramach szkoły dokumentalistyki „Kyiv Biennial 2015”

2015 – 2016 - autor obrazów dokumentalnych do projektu “Rzeczywistość” (Rosja) 2015 – 2016 – dokumentacja nacjonalistycznych ruchów społecznych w Kijowie

2016 - “Tam na dole spokojnie” film dokumentalny w ramach „My Street Films „

2016 - “Moje punk-wakacje” dokumentalny serial sieciowy dla hromadske.ua

2016 - “Święto aneksji. Czyj jest Krym?” trylogia dokumentalna dla Muzeum Sztuki Współczesnej w Lipsku w ramach wystawy “Kamera Sentsova”.

Trzymaj, trzymaj, trzymaj...

Wiele dziewcząt kręciło się wokół Serhija, ale Oksana była najbardziej wytrwała. Długo walczyła o jego serce zanim je zdobyła, nawet specjalnie schudła w tym celu. Byli świeżo upieczoną młodą parą, gdy wybuchła wojna w na Wschodzie Ukrainy. Serhij poszedł na front. Po paru miesiącach wrócił bez nogi. W nowej sytuacji pozostawił Oksanie wolną rękę. Ona jednak się nie poddaje, za wszelką cenę chce utrzymać ich związek. Dziewczyna studiuje, pracuje, dba o siebie, dom i męża. Natomiast Serhij stał się bierny i sfrustrowany: większość czasu traci na gry komputerowe. Oksana za wszelką cenę próbuje go zmotywować do życia. Serhij podejmuje wyzwanie, trenuje pływanie, pragnie wystąpić w paraolimpijskiej reprezentacji kraju. Kiedy niewiele już brakuje mu do olimpijskiego minimum, zamykają pobliski basen.

Czy Serhij się podda, znowu popadnie w apatię? Czy znajdzie dla siebie motywację do życia? Razem z Oksaną myślą o dziecku. Czy dziecko pomoże scalić ich związek? Czy są w stanie udźwignąć dodatkowe obowiązki? Czy ich miłość przetrwa tę trudną próbę?

.

.

.

KINOOPERATOR

Yuriy Shylov

Urodzony 30.07.1990 r. w Kijowie na Ukrainie.

Wykształcenie:

Absolwent Kijowskiego Państwowego Uniwersytetu Teatru, Filmu i Telewizji im. I. Karpenki -Karego, wydział reżyserii, pracownia W.D. Osielidczyka.

Doświadczenie zawodowe:

Wykładał aktorstwo na uniwersytecie.

Uczestnik programu kształcącego DocWorks: UA/UK w Sheffield.

Otrzymał dofinansowanie od instytucji Państwowego Instytutu Ukrainy „Goskino” na realizację projektu „Kinooperator”.

Filmografia:

2015 - „Waga” krótkometrażowy film fabularny- nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii

2016 - „Panorama” – krótkometrażowy film dokumentalny – nagrody na festiwalach: Docudays, Odessa International Film Festival, Kyiv International Short Film Festival, Gogolfest.ua

Kinooperator

Walentyn jest Kino operatorem. 44 lata przepracował w jednym z najstarszych kin w Centrum Kijowa. To jego ostatni rok pracy i pierwszy na emeryturze. Akcja toczy się w kabinie projekcyjnej, z której przez maleńkie okienko widać ekran i toczące się na nim wielkie wydarzenia: miłość, wojnę, politykę. Walentyn jedną ręką włącza aparaturę, drugą wychyla kielicha z kolegą weteranem z Afganistanu. Tańczy z dziewczynami z firmy castingowej, które za ścianą wynajęły pokoik do pracy. Strzyże 80-letniego znajomego, który oszczędza na fryzjerze. Walentyn jest ekscentryczny, energiczny i komunikatywny, jest w centrum uwagi i czuje się wszystkim potrzebny.

Trwa to do czasu, gdy w kinie wybucha pożar, a Walentyn musi odejść na emeryturę. Mieszka w starym niewielkim domku na peryferiach Kijowa. Całodobowo opiekuje się swoją przykutą do łóżka matką. Karmi ją, myje, zmienia jej pieluchy. Życie nie szczędzi mu trudności, które stara się pokonywać z uśmiechem. Swoje urodziny świętuje na podwórku, w plastikowej koronie, wśród sąsiadów, zaprzyjaźnionych od dzieciństwa. Może sobie na to pozwolić tylko, kiedy matka śpi. Potem szybko wraca do domu.

Walentyn nie bardzo wie, jak pogodzić się z emeryturą i starością.

.

.

.

MAM DLA CIEBIE WSPOMNIENIA, MAMO...

Svitlana Grigorenko

Urodzona 07.05.1990 r., okręg połtawski, wieś Swiatilovka.

Wykształcenie:

Magister wydziału socjologii i prawa. Ukończyła kurs dziennikarstwa.

Studentka reżyserii filmu dokumentalnego na warsztatach filmu dokumentalnego Serhija Bukowskiego.

Doświadczenie zawodowe:

2012 - twórca i organizator Młodzieżowego Festiwalu Video Poezji „Poezja w kadrze. Klasyka”.

Filmografia:

2015 - ”Na Wielkanoc” (pokazy na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych o Prawach Człowieka „DocudaysUA” oraz na Mińskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Listopad”).

Mam dla Ciebie wspomnienia, mamo...

Wiatr... Przypominam sobie powtarzający się sen z dzieciństwa. Także zaczynał się od wiatru. I jeszcze woda, i ten szum trzciny. Na morzu widzę trzech ludzi: dwóch siedzi na tratwie, a ten trzeci co i rusz chwyta się wioseł, próbując dostać się na tratwę. Później unoszę się w górę i na tratwie widzę pięcioletnią siebie i babcię, a za nami płyniesz Ty… Starasz się dołączyć do nas, ale tratwa pod Tobą tonie. Jestem przerażona. Babcia jest spokojna, nawet się uśmiecha. Chwytasz mnie za rękę i czuję, że jesteś mokra, ale ciepła. Bardzo chcę, żebyś była z nami, ale tratwa z tobą pójdzie na dno. Proszę, byś poczekała na nas na brzegu – zaraz tam dopłyniemy. Lecz Ty uparcie usiłujesz raz po raz dostać się na tratwę. A tratwa cały czas tonie!

Dlaczego śni mi się ten sen? Mamo! Chcę z Tobą porozmawiać.

Film ten jest dla autorki bardzo osobistą próbą rozrachunku z dzieciństwem pozbawionym matki…

.

.

.

PATRZĄC W CIEMNOŚĆ

Maxym Rudenko

Urodzony 24.06.1975 r. w Nikołajewie na Ukrainie.

Wykształcenie:

2005 – uczestnik kursu fotografii na Akademii Fotografii Klasycznej (Moskwa)

2008 – ukończenie kursu reżyserii w  Szkole Filmu i Telewizji (Moskwa)

2009 – studia języka angielskiego w Międzynarodowej Szkole YMCA (Montreal)

2014 - Wszechrosyjski Państwowy Uniwersytet Kinematorgafii, wydział operatorski

Doświadczenie zawodowe:

2009 – 2010 - Patriot Rental House, telewizja „SITI”, MMG Production, Activision Production” - operator

2011 – „Eralash”, „Day”, „Mosfilm” - operator

Filmografia:

2007 – „Robiłem to, co chciałem” dokument, 20 min., (reżyser, operator)

2008 – „Między wilkiem a psem” dokument, 20 min., (reżyser, operator)

2009 – „Sergiej Jakutowicz. Mój Gogol” dokument, 15 min., (operator, reż. А. Pantelejew)

2010 – „On tu był” dokument, 15 min., (operator, reż.R. Falondżi)

2010 – „Żagiel” dokument, 13 min., (operator, reż. O. Popowa)

2011 – „O Stalkerze” fabuła, 6min., (operator, reż. R. Falondżi)

2011 – „Ja+” film popularnonaukowy, 30 min., (operator, reż. P. Popariow)

2012 – „We dwoje” fabuła, 10 min., (operator, reż. A. Rubcowa)

2012 – „Kasta” serial telewizyjny, prod. 1+1 Production, (operator, reż. E. Mołoszenkowa)

2012 – „Historia naszej fabryki” dokument, 20 min., (operator, reż. I. Polakow)

2013 – „Na motywach „Idioty”” 6 min., (operator, reż. R. Falondżi)

2014 – „Rozliczenie” 6 min., (operator, reż. R. Falondżi)

2016 – „W oderwaniu” dokument, 81 min., (operator, reż. S. Wołkow)

Sergey Volkov

Urodzony 01.06.1980 r. w Charkowie na Ukrainie.

Wykształcenie:

2009 – ukończenie Kijowskiego Państwowego Uniwersytetu Kultury i Sztuki, wydział operatorski

2013 – doktorat na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie Teatru, Filmu i  Telewizji im. I. Karpenki – Karego (reżyseria)

Doświadczenie zawodowe:

2009-2010 - asystent na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie Kultury i Sztuki

2010 – 2014 - wykładowca na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie Teatru, Filmu i  Telewizji im. I. Karpenki – Karego,

członek Narodowego Związku Filmowców Ukrainy.

Filmografia:

2007 – „2061” (reżyseria)

2007 – „Spirala historii” (operator, reż. M. Czernysz)

2008 - „Prorok”(operator, reż. M. Czernysz)

2009 – „Świątynia marzeń” (reżyseria)

2013 – „Maskarada” (operator, reż. I. Pawliczuk)

2014 – „Pomniki, które stworzył Lucjanus” (operator, reż. A. Rożen)

2014 – „Broń gazowa” (operator, reż. A. Szyriajew)

2014 – „Ściana” (reżyseria)

2016 – „W oderwaniu” (reżyseria)

Patrząc w ciemność

Witalij to zawodowy żołnierz i saper, pułkownik armii ukraińskiej w stanie spoczynku. Dziesięć lat temu służył w kontyngencie pokojowym w Iraku, a w roku 2014 jako jeden z pierwszych został ochotnikiem na wojnie w Donbasie, gdzie utracił wzrok wskutek wybuchu pocisku. Oślepnięcie jest dla żołnierza straszne i poniżające, bowiem stał się całkowicie bezradny, a co gorsza – zupełnie niepotrzebny nikomu. Witalij czuje, że jego życie się skończyło.

Sprawa wygląda zupełnie inaczej w odczuciu drugiego naszego bohatera – Denisa, który jest niewidomy od dziecka. Być może dlatego doskonale zdołał opanować sztukę funkcjonowania w społeczeństwie pomimo swojej niepełnosprawności. Ukończył studia, pracuje i dobrze zarabia, bez ograniczeń korzysta z nowinek technologicznych i stara się żyć pełnią życia.

Niedawno poznał Witalija i postanowił mu pomóc. Cierpliwie i z oddaniem wprowadza go w świat niewidomych. Krok po kroku uczy go życia na nowo, prowadzi przez ciemność, adaptuje do niej. Życie w ciemności zaczyna mieć cel i sens.

.

.

.

WOJNA NINY

Zhanna Maksymenko-Dovhych

Urodzona 08.08.1977 r. w Kijowie na Ukrainie.

Wykształcenie:

Absolwentka Instytutu Dziennikarstwa na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie im. T. Szewczenki.

Doświadczenie zawodowe:

Pracowała w ukraińskich kanałach telewizyjnych jako producent, reżyser, montażysta.

Filmografia:

2009 - "Dazzle dreams in Nepal", muzyczno - dokumentalny, scenarzysta, reżyser, MTV Ukraine

2011 - "Majtki", fabuła, 7'50”, almanach "Mudaky Arabesky", scenarzysta, reżyser

2012 - "Jeden dzień Euro", dokument, 51', kanał "Ukraina", scenarzysta

2013 - "Dom z chimerami", dokument, 16', almanach "Otwarty dostęp", reżyser

2014 - "Pod mostem", dokument, 6’, almanach “Ukraine_voices", reżyser

2014 - 2016 - "Wiek Jakuba", mini serial fabularno-historyczny, 4 serie, kanał ”1+1”, redaktor, konsultant

2016 - “Niezniszczalni. Igor Branovitski”, 19’, dokument, STB, scenarzysta, redaktor

Wojna Niny

Nina Branovitska – to zwykła kobieta. Emerytka. Pracuje na pół etatu jako sprzątaczka, a wcześniej była laborantką w kostnicy. Dwa lata temu, jej starszy syn zgłosił się na ochotnika na wojnę w Donbasie. Od tej pory jej życie kardynalnie się zmieniło.

Igor Branovitski był jednym z  ostatnich żołnierzy broniących lotniska w Doniecku. Do końca pozostał z ciężko rannymi. Razem z nimi trafia do niewoli. Do Niny docierają przez Internet obrazy zakrwawionego syna, przesłuchiwanego przez separatystów. Po długich tygodniach niepewności nadzieja na odzyskanie żywego syna, umiera. Torturowany Igor ginie z ręki osławionego przywódcy separatystów „Motoroli”. Dopiero po dwóch miesiącach negocjacji i poszukiwań Ninie udaje się pochować syna. Odtąd prowadzi własne śledztwo w sprawie okoliczności jego śmierci. Razem z adwokatem spotyka się z byłymi jeńcami, świadkami przestępstw wojennych oraz z każdym, kto może pomóc jej odtworzyć ostatnie godziny i minuty z życia syna. Teraz to stanowi sens jej życia. Codziennie bywa na cmentarzu. Tam spotyka się z rodzicami innych poległych, to teraz jest jej nowa rodzina.

Ale Nina ma jeszcze młodszego syna Jurija. Pogrążona w bólu całkiem straciła go z pola widzenia. Jurij nigdy nie był taki jak jego brat Igor, zawsze żył w jego cieniu. Być może dlatego nie potrafił odnaleźć się w życiu, stoczył się w narkomanię.

Nina cierpiąc z powodu śmierci jednego syna, nie zauważa, że drugi, żyjący stacza się w otchłań. Może sposobem na znalezienie spokoju dla Niny będzie nawiązanie emocjonalnego kontaktu z Jurijem? Igorowi nie może już pomóc, Jurij jej pomocy wciąż potrzebuje.

.

.

.

POWRÓT

Vladimir Yermakov

Urodzony 29.05.1986 r. w Charkowie na Ukrainie.

Wykształcenie:

2002 – Charkowska Szkoła Patentowa-Komputerowa

2007 - Charkowska Miejska Akademia Budownictwa i Architektury.

Doświadczenie zawodowe:

2006 – 2012 – Designer (architektura, wnętrza, produkcja poligraficzna, wzornictwo przemysłowe)

2009 – 2015 – Fotograf freelancer

2011 – 2013 - współpraca przy realizacji spotów reklamowych - reżyser i operator.

Filmografia:

2011 - 2013 – zbiorowe i indywidualne filmy reklamowe,

2014 – „Bohaterowie nie umierają” film dokumentalny (operator)

2014 – 2015 – „Silna społeczność Doniecczyzny” dokument w ramach projektu ”Ukrazians” (operator)

2015 - 2016 – film dokumentalny o grupie muzycznej SHANA (reżyser, operator)

2015 – 2016 – „Metanoya” cykl 10 programów telewizyjnych (operator)

2016 – Cykl reportaży „Oblicza wojny” dla Programu Pierwszego telewizji państwowej.

Powrót

Słowiańsk jest miastem, przez które przetoczyła się wojna. Trwała 84 dni i zakończyła się przed ponad dwoma laty. Wydawałoby się, że to wystarczająco długi okres, by zapomnieć o przebytych okropnościach, zagoić rany i powrócić do pokojowego funkcjonowania, a jednak… Ślady zniszczeń wojennych widać wciąż na placach i budynkach, ale gorsze i trudniejsze do wyleczenia są chyba te wyryte w duszach ludzkich. Poznawszy okropności wojny, ludzie znacznie silniej uświadamiają sobie, jak kruchy i niepewny jest pokój, jak łatwo jest go zburzyć. Zniszczenia materialne – nawet nie usuwane przez ludzi - zagoją się same, w najgorszym razie choćby zarosną trawą. Ale co z odłamkami, które tkwią w ludzkich sercach? Dzieci w Słowiańsku wciąż bawią się w pogrzeby…

.

.

.

RONDEL

Vladislav Kamenskyy

Urodzony 08.08.1986 r. w Żytomierzu na Ukrainie

Wykształcenie:

2013 – ukończenie kursu fotografii dokumentalnej w instytucie Fotodepartament w  Sankt Petersburgu

2016 – ukończenie kursu dokumentalistyki na uczelni Biskops Arnö Dokumentär (Szwecja)

Doświadczenie zawodowe:

Pracował jako fotograf w Kopenhadze, Dania.

2014 - współpracował przy realizacji filmu „Miejsce, które zwiemy domem”

Filmografia:

2016 – „Hold me Tight” krótkometrażowy film dokumentalny Był prezentowany na Sveriges Kort Films Festival i Uppsala International Short Film Festival.

2016 – „Debris Flow” film o przyczynach i następstwach powodzi, która miała miejsce w Tbilisi w 2015r, film jest w fazie postprodukcji.

Rondel

Przyglądamy się środowisku naukowo – artystycznemu emigracji ukraińskiej w Szwecji i zastanawiamy nad różnicami mentalnymi społeczeństw, które ludzie ci opuścili, oraz tych, w których znaleźli nowe miejsca. Co wynikło ze zderzenia słowiańskiej wylewności i spontaniczności ze skandynawskim chłodem i opanowaniem? Co pozostawili i odrzucili, a co wnieśli do nowych środowisk i kim się w nich teraz czują? Jakie są ich obecne związki z Ukrainą, czy i jak chcą i mogą wpływać na losy kraju?

Te i inne pytania autor filmu zadaje swoim bohaterom, ale także sobie. Zadanie jakie sobie postawił to wyrazić, emocje, tęsknoty, pragnienia, frustracje, nadzieje, nie tylko za pomocą słów, ale przed wszystkim za pomocą obrazów. Intuicyjnie szuka sposobu na przekazanie problemów, które jego też dotyczą.

.

.

.

TRZY SIOSTRY

Yuliia Hontaruk

Urodzona 6.03.1987 r. w Kijowie na Ukrainie.

Wykształcenie:

2009 –Państwowy Uniwersytet Techniczny Ukrainy z tytuł inżyniera energetyki cieplnej

2007 – 2012 - studia reżyserii na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie Teatru, Filmu i  Telewizji im. I. Karpenki – Karego (pracownia M. I. Pawłowa)

Doświadczenie zawodowe:

Współzałożycielka zjednoczenia twórczego „Babilon 13”.

Filmografia:

2013 – „Alkoholiczka”, film fabularny zrealizowany dla Derzhkino (Archiwum Państwowe) nagrody: Grand Prix na KIN International Women's Film Festival w Armenii, najlepszy film krótkometrażowy Delhi International Film Festival 2013 w Indiach, najlepsza charakteryzacja i kostiumy na Festival Internacional de Curta Metraxes de Bueu w Hiszpanii. Film był prezentowany na ponad 20 międzynarodowych festiwalach filmowych.

2013 – 2016 – około 35 krótkometrażowych filmów dokumentalnych dla „Babilon 13”. Jeden z nich, „Dom ojczysty”, został włączony do filmu, uznanego za odkrycie Docudays UA „Euromajdan. Bezmontażu”.

2014 - “Silniejsze od broni”, współreżyseria filmu dokumentalnego, „Babilon 13”, nagroda: Brązowy medal VII Międzynarodowego Festiwalu Londyńskiego „Passion For Freedom”

2016 - “Dziesięć sekund”, film dokumentalny, „Babilon 13”

Nagroda im. Andrija Matrosowa na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych o Prawach Człowieka Docudays UA; srebrny medal Rivne International Film Festival “Dream City”, najlepszy film dokumentalny na Kaniv Fest, oficjalna prezentacja na ArtDokFest.

Trzy Siostry

Jest to opowieść o mojej mamie i jej dwóch siostrach.

Jest to film o przyjaźni i rozczarowaniach, samotności i starości, o tym, jak czas zmienia ludzi i może zmienić miłość w nienawiść, nawet do własnej siostry.

Zmieniło je życie – i dawne przyjaciółki stały się sobie obce. Co doprowadziło do tego, że, będąc już na emeryturze, każda z nich czuje się samotna, zgorzkniała, zapomniana, niepotrzebna? Czy nie powinny raczej wspólnie starać się zaradzić tym odczuciom, wspierać wzajemnie i wspólnie koić własne lęki? Przecież nie stało się nic tak poważnego, by usprawiedliwiać obecną wrogość. Ranią się nawzajem, nie pamiętając, że może nie wystarczyć czasu na przeprosiny. Czy siostry odnajdą nić porozumienia i potrafią sobie nawzajem wybaczyć?

Przyjeżdżają na wieś, do domku swego dzieciństwa i tam zaczyna się najciekawsze…

.

.

.

WIEŻA ELFÓW

Polina Kelm

Urodzona 30.12.1979 r. w Kijowie na Ukrainie.

Wykształcenie:

2010 –reżyseria na Kijowskim Państwowym Uniwersytecie Teatru, Filmu i  Telewizji im. I. Karpenki – Karego

Doświadczenie zawodowe:

2012 – rola w filmie Ołeksandra Bałagury “Czas życia obiektu w kadrze”.

Filmografia:

2005 – „Deszcz”, scenariusz (został uznany za najlepszy scenariusz konkursu „Prolog”)

2007 – „Dom”, nagroda specjalna w konkursie “Cinema” Centrum Młodych Filmowców Festiwalu “STARTIV”w Baku (Azerbejdżan)

2012 – „Krok do święta”, almanach dokumentalny “Poza Euro”

2014 – „Pozytyw”, film dokumentalny (pokazywany na następujących festiwalach: Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych o Praw Człowieka Docudays UA (Ukraina); Atlanta Philosophy Film Festival (USA); Krakowski Festiwal Filmowy (Polska); Gdańsk DocFilm Festival (Polska); Jihlava Documentary Film Festival (Czechy); DOK Leipzig (Niemcy), The Grand OFF Festival (Polska); Hot Docs (Kanada). Film był także nominowany do nagrody Narodowego Związku Filmowców Ukrainy w kategorii “Najlepszy film nie-fabularny” (2014)).

Wieża Elfów

Siergiej jest reżyserem z ogromną pasją teatralną. Wierzy, że sztuka może zmieniać świat na lepsze. Obszarem testowania tej możliwości uczynił ostatnio zamknięty zakład psychiatryczny. W ramach terapii zajęciowej pracuje z pacjentami nad wystawieniem baśniowego dramatu „Wieża elfów” napisanego przez jednego z nich. Z ogromną cierpliwością, wnikliwością i wyrozumiałością odnosi się do ich dziwactw i ograniczeń, umiejętnie pobudza w nich pasje twórcze. Nie unika bliskości intelektualnej z pacjentami. Z dobrym skutkiem stara się, by ich kontakty były wzajemnie korzystne. Pozwala, by ich role sceniczne i życiowe przenikały się nawzajem, tworząc konglomerat osobowości i zacierając granice między światem realnym a fikcyjnym, między normalnością a chorobą psychiczną.